Cenâb-ı Hâk bu mübârek günler hürmetine tevbelerimizi kabul buyursun...
...
"Aziz ve Muhterem Müslümanlar!

Her insanın nefsanî zaafları, heva ve hevesleri, istek ve ihtirasları vardır. Niyet, kalp ve düşüncelerinde yöneldiği kusurları vardır. Dil, üslup, söz ve söylemlerinde içine düştüğü yanlışları olabilir. Mü’mince bir şuurla daima hataları fark ederek, günahları terk etmek gereklidir. Tevbe ve istiğfarda bulunmak gereklidir. Unutmayalım ki mü’min, kötülüklere ve günahlara dalmada ısrarcı olamaz. Zira kötülük ve günahlara dalmak, kalbi karartır, basiret ve feraseti kaybettirir.

Tevbe ve istiğfar, manevî kirlerden arınmak, sinelerimizdeki ağır yüklerden kurtulmak için Rabbimizin bizlere bahşettiği bir rahmet kapısıdır. Günahlardan arınmanın, hatalardan kurtulmanın yegâne yoludur. Rabbimize vereceğimiz hesabı düşünerek, hesap gününde Allah’ın huzuruna günahlarla çıkmamak için bu dünyada iken tedbir almaktır. Sevgili Peygamberimiz (s.a.v)’in ifadesiyle tevbe, günahlardan pişmanlık duymak, günahı terk edip bir daha ona dönmemektir.
İstiğfar, Allah’tan mağfiret ve bağışlanma dilemektir. O’nun sonsuz rahmetine ve engin merhametine sığınmaktır. Seherlerde gözyaşı ile “Allah’ım, Sen affedicisin, affetmeyi seversin. Beni de affeyle!” diyerek O’na yalvarmaktır. Bir Allah dostu şöyle buyuruyor:

Ayıpların settârısın mücrimlerin gaffarısın
Âlemlerin hünkârısın Ya Rabbena vağfirlenâ

Aziz Mü’minler!
Geliniz, hep birlikte, bugün, şu mübarek mekânda, şu bereketli Cuma saatinde, Sevgili Peygamberimiz (s.a.v)’in bizlere öğrettiği seyyidül istiğfar duası ile hutbemizi bitirelim:

“Allah’ım, benim Rabbim sensin, senden başka ilâh yoktur. Beni sen yarattın ve ben senin kulunum. Gücüm yettiğince sana verdiğim söz üzereyim ve senin vaadine de güveniyorum. Yaptıklarımın şerrinden sana sığınırım. Bana olan nimetini itiraf ediyorum. Günahlarımı da itiraf ediyorum. Günahlarımı bağışla, çünkü günahları senden başka bağışlayacak hiç kimse yoktur.”