Dedim ya pencerenin dışında akıp giden hayata pencerenin içerisinden bakan bambaşka bir dünya var. Camdan cama konuşan komşu teyzeler gibi belki sesini duyuramıyor yan koltuğa, belki oyun oynayan çocukları izleyip titriyor kalbi. Tek oyunu kendi ütopyasını kurmak olan o güzel kalpler...
İnsanın insana, çıkarsız, menfaatsiz tüm samimiyetiyle yaklaşması gerektiğine inandığım bu dünyada aksini yaşıyor olmak ne acı.
Yüzlerinin gülmesi bir yana, elleri öpülesi bu insanlara gelen en büyük kötülük yine insanlardan geliyor olması ne acı.
Her şeye rağmen mücadeleyi bırakmayan, dünyanın tüm kötülüklerine karşı boyun eğmeden savaşan dört güzel melekten bahsedeceğim.
Onlar kendi filmlerinin başrolüyken bizlerin de dünyasına taht kurdular. Onlar, yapamazlar diyenlere inat sözleri ile değil eylemleri ile sisteme başkaldırdılar. Onlar önce kendilerinin sonra ailelerinin sonra da toplumun minik kahramanları, umut ışığı oldular.
Gösterdikleri çaba, gayret, azim her birimize umut oldu.
Umut etmek...
Herkesin umut etmek ve başarmak için güçlü bir örneğe ihtiyacı yok mudur.
Minik kahramanlara en güzel örnek, hiç bir zaman onlara inanmaktan vazgeçmeyen, son ana kadar onları bırakmayan, ellerini hiç ayırmayan öğretmeleridir.
Tek gayesi hayata ve miniklere güzel bir hikaye bırakmak olan öğretmenler, herkesin kalbine taht kurdu. Adeta öğretmen nasıl olunur sorusunun cevabını verdiler hepimize. Hepimiz minik kahramanlarımızın mücadelesinden ve öğretmenlerimizin vazgeçmeme azminden feyz aldık.
Şimdi soruyorum sizlere, tek noksanı konuşamamak, görememek, yürüyememek, duyamamak, sevmek olduğu halde mücadele eden bu yürekler mi engelli? Yoksa noksanlığı kalbinin kötülüğünü dışarı yansıtmaktan başka yeteneği olmayan diğerlerimi engelli?
İnanıyorum ki bizlerin umut ışığı, sevgisi ve azmi tüm kötülükleri yerle bir edecektir.
Çünkü sevgi ile aşılamayacak hiç bir engel yoktur.
Sevgi dolu insanların çoğalması dileği ile...